Θα ήθελα να σας μιλήσω για κάτι πολύ σημαντικό για μένα, κι αυτό είναι η έννοια της επαφής. Με ανησυχεί πραγματικά το γεγονός ότι ζούμε τόσο χωρισμένοι. Ο καθένας μας φαίνεται να υποφέρει από αυτό που επισήμανε ο Σβάιτσερ πριν από τόσα χρόνια, όταν είπε: ότι ζούμε μέσα στα πλήθη κι ωστόσο πεθαίνουμε όλοι μας από μοναξιά. Είναι σαν να μην ξέρουμε πως να αγγίξουμε τον άλλον, πως να τον κρατήσουμε, πωσ να τον φωνάξουμε, πως να χτίσουμε γέφυρες, για να μικρύνουμε την απόσταση.
Άνοιξε την καρδιά σου στον άλλον. Μάθε να ανοίγεις την καρδιά σου. Άκουσε καλά τον εαυτό σου και μέτρησε πόσες φορές λες «Αγαπώ τους ανθρώπους». το δικό μου ερώτημα είναι πόσες φορές την ημέρα λες «Αγαπώ» αντί για το «Μισώ, μισώ, μισώ». Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο. Βαρέθηκα πια αυτήν την προσέγγιση στη ζωή που στηρίζεται στο «εγώ». Κουράστηκα να ακούω τον κόσμο να λέει «εγώ» και «εγώ». Δεν είναι όμορφο το «εμείς»; Το «εγώ» είναι σημαντικό, μα έχετε καταλάβει πόση δύναμη κλείνει μέσα του το «εμείς»; Εσείς και εγώ μαζί είμαστε πιο δυνατοί από όσο εσείς κι εγώ μόνοι μας και μου αρέσει να σκέφτομαι ότι, όταν βρισκόμαστε μαζί, δεν δίνω μόνο αλλά και παίρνω. Έτσι μπορώ και έχω δύο διαφορετικούς κόσμους, τον δικό σου και τον δικό μου.
Η χαρά βρίσκεται στις σχέσεις αγάπης, στο «μαζί», όχι στο «εγώ» αλλά στο «εμείς». Είναι ωραίο να απολαμβάνεις μόνος σου ένα καλό γεύμα, όταν όμως το μοιράζεσαι με πέντε ή έξι ανθρώπους που αγαπάς, είναι κάτι υπέροχο. Είναι ωραίο να πηγαίνεις στο πάρκο μόνος σου και να κοιτάζεις τα δέντρα, αλλά πόσο πιο συναρπαστικό είναι να έχεις μαζί σου κάποιον που να σου λέει «Κοίτα αυτά τα κόκκινα λουλούδια», ενώ εσυ κοιτάζεις τα μπλε, κι έτσι να μην χάνεις ούτε τα μπλε ούτε τα κόκκινα! Μη χάνεις αυτό το αίσθημα συντροφιάς, γιατί είναι δικό σου και μπορείς να το νιώσεις. Ο Έριχ Φρομ, που έχει γράψει τόσο ωραία πράγματα για την κοινότητα και την αγάπη, έχει πει:
«Η βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου είναι να ξεπεράσει την χωριστή του ύπαρξη. Να βγει από την φυλακή της μοναξιάς του. Η πλήρης αποτυχία αυτού του στόχου σημαίνει παραφροσύνη». Ξέρει τι λέει...
Άνοιξε την καρδιά σου στον άλλον. Μάθε να ανοίγεις την καρδιά σου. Άκουσε καλά τον εαυτό σου και μέτρησε πόσες φορές λες «Αγαπώ τους ανθρώπους». το δικό μου ερώτημα είναι πόσες φορές την ημέρα λες «Αγαπώ» αντί για το «Μισώ, μισώ, μισώ». Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο. Βαρέθηκα πια αυτήν την προσέγγιση στη ζωή που στηρίζεται στο «εγώ». Κουράστηκα να ακούω τον κόσμο να λέει «εγώ» και «εγώ». Δεν είναι όμορφο το «εμείς»; Το «εγώ» είναι σημαντικό, μα έχετε καταλάβει πόση δύναμη κλείνει μέσα του το «εμείς»; Εσείς και εγώ μαζί είμαστε πιο δυνατοί από όσο εσείς κι εγώ μόνοι μας και μου αρέσει να σκέφτομαι ότι, όταν βρισκόμαστε μαζί, δεν δίνω μόνο αλλά και παίρνω. Έτσι μπορώ και έχω δύο διαφορετικούς κόσμους, τον δικό σου και τον δικό μου.
Η χαρά βρίσκεται στις σχέσεις αγάπης, στο «μαζί», όχι στο «εγώ» αλλά στο «εμείς». Είναι ωραίο να απολαμβάνεις μόνος σου ένα καλό γεύμα, όταν όμως το μοιράζεσαι με πέντε ή έξι ανθρώπους που αγαπάς, είναι κάτι υπέροχο. Είναι ωραίο να πηγαίνεις στο πάρκο μόνος σου και να κοιτάζεις τα δέντρα, αλλά πόσο πιο συναρπαστικό είναι να έχεις μαζί σου κάποιον που να σου λέει «Κοίτα αυτά τα κόκκινα λουλούδια», ενώ εσυ κοιτάζεις τα μπλε, κι έτσι να μην χάνεις ούτε τα μπλε ούτε τα κόκκινα! Μη χάνεις αυτό το αίσθημα συντροφιάς, γιατί είναι δικό σου και μπορείς να το νιώσεις. Ο Έριχ Φρομ, που έχει γράψει τόσο ωραία πράγματα για την κοινότητα και την αγάπη, έχει πει:
«Η βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου είναι να ξεπεράσει την χωριστή του ύπαρξη. Να βγει από την φυλακή της μοναξιάς του. Η πλήρης αποτυχία αυτού του στόχου σημαίνει παραφροσύνη». Ξέρει τι λέει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου